چهل روز گذشت...

چهل روز گذشت ولی « کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا »
ای حسین
همیشه در دلهای ما جا داری
آتش عشقت شعله ای هم در دل کوچک ما دارد... که آتش می زند بر هستی ما... حسین حرارت عشق در تو در قلبهای ما به ما آرامش می دهد. در اربعین تو به یادت می نشینیم.
حسین تو راه تکامل را به ما یاد دادی و صراط مستقیم را رهنمون شدی.
حسین ما را تربیت الهی کن. ما حیرانیم و می خواهیم تحت لوای تو به رشد و تکامل و تربیت الهی برسیم.
اربعین حسینی را به همه هواداران کویش و همه عشاق سوخته اش تسلیت عرض می نمایم.
از خدا می خواهیم که به حق حسین(علیه السلام) ما را اصلاح کند که اصلاح نفس موهبتی است عظیم. در سایه تربیت نفس است که گرمی اشک ریختن بر حسین را هم در صورت ظاهر خود و هم در باطن خود می توانیم حس کنیم.
این مصیبت جانسوز را به حضرت بقیة الله الاعظم روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء تسلیت عرض می کنم. آقا تسلیت ما را پذیرا باشید.

یا سید الشهدا(ع)

در ادامه مطلبی در مورد شعر عنایتی سروده شده بمناسبت واقعه عاشورای حسینی توسط استاد مجاهدی (پروانه) از دوستان شیخ جعفر آقای

مجتهدی همراه با داستان آن تقدیم می دارم: (تقاضا دارم تا آخر بخوانید و با دقت هم مطالعه فرمایید این چهل بیتی را.)
التمااااااااااااااااااااااااااااااااس دعا.

داستان و شعر عاشورایی

عنوان: عرض ارادت شما را پذیرفته‌اند!

جناب مجاهدی می فرمودند :
سال هاست این توفیق را دارم که در روز تاسوعا و یا عاشورا به سبک عمان سامانی مرثیه سرایی کنم و ارادت دیر پای خود را نسبت به سالار شهیدان و سایر شهدای کربلا ابراز دارم. تاسوعای آن سال نیز پس از شرکت در مراسم عزاداری و مراجعت به خانه، مرثیه منظومی را در قالب مثنوی تقدیم مولی الکونین، ابی عبدالله الحسین (علیه السلام) کردم و ساعت‌ها با قرائت همان مرثیه در خلوت خود به عزاداری سرگرم شدم.

چند روزی که گذشت یکی از دوستان صمیمی به دیدن من آمد و گفت:      

آقای مجتهدی انتظار شما را می‌کشند و به من امر فرمودند که مراتب دلتنگی شان را با شما در میان بگذارم!

در آن زمان، حضرت آقای مجتهدی در منزل آقای حاج فتحعلی در قزوین به سر می‌بردند عازم قزوین شدیم  .
من در محضر آن مرد خدا ابتدا به سخن نمی‌کردم و اگر سوالی می‌فرمودند، با جمله‌ای کوتاه در مقام پاسخ برمی‌آمدم زیرا جاذبه‌های وجودی  آقای مجتهدی و تماشای جمال نورانی ایشان، به اندازه کافی آدمی را از شور و حال سرشار می‌کرد و نیازی به سخن گفتن نبود.

به قزوین رسیدیم  دو نفر از دوستان در سر کوچه‌ای که منزل آقای حاج فتحعلی در آن قرار داشت، منتظر ماندند. قرار بود اگر جناب مجتهدی اجازه فرمودند وارد شوند ،  وقتی که زنگ در را به صدا درآوردم حدود ساعت ده صبح بود. آقای فتحعلی در را باز کردند، و من پس از سلام و احوالپرسی پرسیدم:
آقا تشریف دارند؟

گفتند:
سرگرم استحمام هستند و معمولاً این کار طول می‌کشد!

گفتم:
پس به ایشان بفرمایید فلانی حسب الامر از قم آمده بود و ...
آقای حاج فتحعلی داخل حرف من دوید و گفت:
من در جریان پیغام ایشان برای شما هستم، می‌ترسم وقتی که رفتن شما را بشنوند ناراحت شوند. چند دقیقه‌ای تأمل کنید تا کسب تکلیف کنم.

در آن سالها، آقای مجتهدی به خاطر چند سکته مغزی ملازم بستر بودند و نیمی از بدن ایشان حرکت ارادی نداشت و چون شخصاً قادر به استحمام نبودند، برخی از دوستان در این کار به ایشان کمک می‌کردند و به همین جهت دو سه ساعتی به طول می‌کشید تا از حمام خارج شوند.
آقای حاج فتحعلی برگشت و گفت:

آقا می‌فرمایند تشریف داشته باشید،‌کار استحمام را مختصر خواهند کرد.

وارد خانه شدم، و در طبقه فوقانی آن در اطاقی که مخصوص آقای مجتهدی بود کنار تخت نشستم. حدود سی دقیقه گذشت و ایشان آمدند.
پس از ابراز مراحم همیشگی و احوالپرسی، پرسیدند:

آقا جان! همسفر دارید؟

عرض کردم:
با آقای ....  و آقای ...  به قزوین آمده‌ام.
فرمودند:

دوستان را منتظر نگذارید! شما که عزیزید همراهان شما هم عزیزند اینجا خانه شماست! رفتم و به دوستان بشارت دادم که موجبات دیدار فراهم است! وقتی که به اتفاق به محضر آن مرد خدا شرفیاب شدیم، ضمن تفقد از دوستان، گفتند:
آقاجان! نگذارید آقای مجاهدی در قم احساس غربت کنند ...

سپس رو به من کرده فرمودند:

آقا جان! آقا امام حسین (علیه السلام) عرض ارادت شما را پذیرفته‌اند و به مرثیه‌ای که در روز عاشورا سروده‌اید مهر قبول زده‌اند!

برای من شنیدن این گونه سخنان از زبان ایشان تازگی نداشت و می‌دانستم در هر کجا که باشند دوستان خود را زیر نظر دارند. به هنگام حرکت از قم یک حس ناشناخته‌ای به من می‌گفت که شعر تازه سروده خود را به همراه داشته باشم و اینک می‌دیدم که راز احضار من در ارتباط با همان شعر بوده‌است!

هنگامی که سرگرم قرائت شعر خود شدم، با گریه‌های بی اختیار آن مرد خدا فضای اطاق چنان سرشار از صفا و روحانیت شده بود که دلم می‌خواست کار خواندن شعر را ناتمام بگذارم ...

روز عاشورا، به پای خم غنود