سفارش تبلیغ
صبا ویژن
روزى را با دادن صدقه فرود آرید . [نهج البلاغه]
توجه ! توجه ! توجه! - حسین جان (این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست)
  • پست الکترونیک
  • شناسنامه
  •  RSS 
  • پارسی بلاگ
  • پارسی یار
  • دیدید در بمباران وقتی می گفتند : ((توجه ! توجه ! توجه !)) تمام این تهران سکوت می شد.این قدر سکوت بود که کیف می کردم.توجه خیلی خوب است. توجه به وجه اللّه (( إِینَ وَجهُ اللّهِ یَتَوَجَّهُ إِلَیهِ الأَولیاء )) اول نماز هم می خوانیم: (( إِنّی وَجَّهتُ وَجهِیَ لِلَّذی فَطَرَ السَمواتِ و الأَرضَ )) یعنی به سوی خدا می خواهم توجه کنم . چقدر حواس آدم جمع می شود .

    هر وقت با خدا خلوت می کنید این همان توجه است . چنان حق را می بینی که حس می کنی قوای ظاهری شما آرام شده است . درون آدم چقدر قشنگ است . چون باطن ، قیامت و حساب و برزخ و بهشت است . همه اینها در باطن است . ظاهر آدم همان است که در دنیاست ؛ ترس ، وحشت ، اضطراب ، نان و آب .

    اگر دستی به سر یتیمی بکشی ، آنها هم بر سر من وشما دست می کشند . ما هم یتیم هستیم . وقتی آدم پدرش را نبیند یتیم است . خوشا به حال یتیمهای آخرالزمان . تا امامشان را ندیده اند یتیمند . وقتی به سلامتی آثار وعزّتش را دیدند پدر دار می شوند . پدر دار خیلی سر بلند است .

                                                       کتاب طوبای محبت - عارف بزرگ مرحوم حاج محمّد اسماعیل دولابی

     این هم شعر موسی و شبان تقدیم به شما دوستان عزیز. راستی مناجات با خدا چه لذتی دارد؟ قبل از آوردن شعر یک مناجات می آورم: (یا علی)

    خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا خدا

     

    دید موسی یک شبانی را به راه          کاو همی گفت ای کریم و ای اله

    تو کجائی تا شوم من چاکرت؟           چارقت دوزم کنم شانه سرت

    ای خدای من فدایت جان من             جمله فرزندان و خان و مان من

    تو کجائی تا که خدمتها کنم؟           جامه ات را دوزم و بخیه زنم

    جامه ات شویم شپشهایت کشم      شیر پیشت آورم ای محتشم

     ور تو را بیمارئی آید به پیش             من تو را غمخوار باشم همچو خویش

    دستکت بوسم بمالم پایکت              وقت خواب آید، بروبم جایکت 

     گر بدانم خانه ات را من مُدام             روغن و شیرت بیارم صبح و شام

    هم پنیر و نانهای روغنین                   ُخمرها، چغراتهای نازنین

    سازم و آرم به پیشت صبح و شام       از من آوردن،  ز تو خوردن تمام

    ای فدای تو همه بُزهای من               ای به یادت هی هی و هیهای من

     زین نمط بیهوده می گفت آن شبان       گفت موسی با کی استت؟ ای فلان

    گفت با آن کس که ما را آفرید               این زمین و چرخ از او آمد پدید

    گفت موسی، های خیره سر شدی       خود مسلمان ناشده کافر شدی

    این چه ژاژ است و چه کفراست وفشار؟   پنبه ای اندر دهان خود فشار

    َگند کفر تو جهان را  َگنده کرد                 کفر تو دیبای دین را ژنده کرد

    گر نبندی زین سخن تو حلق را              آتشی آید بسوزد خلق را

    آتشی گرنامدست، این دود چیست؟      جان سیه گشته، روان مردود، چیست؟ 

    شیر او نوشد که در نشو و نماست          چارق او پوشد که او محتاج پاست

    ور برای بنده است این گفت وگو  آنکه      حق گفت او من است و، من خود او

    آن که بی یسمع و بی یبصر شدست      در حق آن بنده این هم بیهدست

    بی ادب گفتن سخن با خاص حق           دل بمیراند سیه دارد ورق

    دست و پا در حق ما استایش است         در حق پاکی حق، آلایش است

    لَمْ یلِدْ لَمْ یولَدْ او را لایق است                 والد و مولود را او خالق است

    گفت ای موسی، دهانم دوختی             و ز پشیمانی تو جانم سوختی

    جامه را بدرید و آهی کرد تفت                  سر نهاد اندر بیابانی و رفت

    وحی آمد سوی موسی از خدا                  بنده ما را ز ما کردی جدا

    تو برای وصل کردن آمدی                        نی برای فصل کردن آمدی

    تا توانی پا منه اندر فراق                         أبغض الأشیاء عندی، الطلاق

    هر کسی را سیرتی بنهاده ایم                هر کسی را اصطلاحی داده ایم

    در حق او مدح و در حق تو ذم                  در حق او شهد و در حق تو سم 

     در حق او نور و در حق تو نار                   در حق او ورد و در حق تو خار

     در حق او نیک و در حق تو بد                   در حق او قرب و در حق تو رد

    ما بری از پاک و ناپاکی همه                     ازگران جانی و چالاکی همه

    من نکردم خلق تا سودی کنم                   بلکه تا بر بندگان جودی کنم

    هندوان را اصطلاح هند مَدح                     سندیان را اصطلاح سند مدح

    من نگردم پاک از تسبیحشان                  پاک هم ایشان شوند و دُر فشان

    ما برون را ننگریم و قال را                       ما درون را بنگریم و حال را

    ناظر قلبیم، اگر خاشع بود                      گر چه گفتِ لفظ، ناخاضع بود

    زانکه دل جوهر بود، گفتن   عرض             پس طفیل آمد عرض، جوهر غرض

    چند ازین الفاظ و اضمار و مجاز                   سوز خواهم، سوز، با آن سوز ساز

    آتشی از عشق در جان بر فروز                 سربسر فکر و عبارت را بسوز

    موسیا، آداب دانان دیگرند                           سوخته جان و روانان دیگرند

    عاشقان را هر نفس سوزیدنیست               بر دِه ویران، خراج و عُشر نیست

    گر خطا گوید، و را خاطی مگو                      وربود پر خون شهید، او را مشو

    خون شهیدان را ز آب اولی تر است            این خطا از صد ثواب اولی تر است

    در درون کعبه رسم قبله نیست                 چه غم ار غواص را پاچیله نیست

    تو ز سر مستان قلاویزی مجو                      جامه چاکان را، چه فرمایی رفو

    ملت عشق از همه دینها جداست               عاشقان را مذهب و ملت خداست

    لعل را گر مُهر نبود، باک نیست                    عشق در دریای غم، غمناک نیست

    بعد از آن در سِرّ موسی حق نهفت               رازهایی کان نمی آید بگفت

    بر دل موسی سخنها ریختند                      دیدن و گفتن به هم آمیختند

    چند بی خود گشت و چند آمد به  َخود          چند پرید از ازل سوی ابد

    بعد از این، گر شرح گویم، ابلهیست             زانکه شرح این ورای آگهیست

    ور بگویم، عقلها را بَر َکند                           ور نویسم، بس قلمها بشکند

     ور بگویم شرحهای معتبر                           تا قیامت باشد آن بس مختصر

     لاجرم کوتاهکردم من زبان                        گر تو خواهی از درون خود بخوان

    چونکه موسی این عتاب از حق شنید          در بیابان در پی چوپان دوید

    بر نشان پای آن سرگشته راند                     گرد از پرده بیابان بر فشاند

    گام پای مردم شوریده  َخود                        هم ز گام دیگران پیدا بود

    یک قدم چون رخ، ز بالا تا نشیب                  یک قدم چون پیل، رفته بر اُریب

    گاه چون موجی، بر افرازان علم                   گاه چون ماهی، روانه بر شکم

    گاه بر خاکی نوشته حال  َخود                    هچو رمّالی که رملی بر زند

     گاه حیران ایستاده، گه دوان                      گاه غلطان همچو گوی از صولجان

    عاقبت دریافت او را و بدید                         گفت مژده ده که دستوری رسید

    هیچ آدابی و ترتیبی مجو                             هر چه میخواهد دل تنگت بگو

    کفر تو دین است، و دینت نور جان                  ایمنی، و ز تو جهانی در امان

    ای معاف یفْعَلُ الله ما یشاء                        بی محابا رو، زبان را بر گشا

    گفت ای موسی از آن بگذشته ام                من کنون در خون دل آغشته ام

    من ز سدر? منتهی بگذشته ام                    صد هزاران ساله زآنسو رفته ام

    تازیانه بر زدی، اسبم بگشت                      گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت

    محرم ناسوت ما لاهوت باد                       آفرین بر دست و بر بازوت باد

    حال من اکنون برون از گفتن است             آنچه می گویم نه احوال من است

    نقش می بینی که در آیینه ایست              نقش توست آن نقش، آن آیینه نیست

    دم که مرد نائی اندر نای کرد                     در خور نای است، نی در خورد مرد

    هان و هان، گر حمد گوئی، گر سپاس         همچو نافرجام آن چوپان شناس

    حمد تو نسبت بدان، گر بهتر است               لیک آن نسبت به حق هم ابتر است

    چند گوئی؟ چون غطا برداشتند                   کاین نبوده آنچه می پنداشتند

    در سجودت کاش رو گردانیی                      معنی سبحان ربی دانیی

    کای سجودم چون وجودم ناسزا                  مر بدی را تو نکویی ده جزا

    هر گیا را، کش بود میل عُلا                       در مزید است و حیات و در نما

    چون که گردانید سر سوی زمین                 در کمی و خشکی و نقص و غبین

    میل روحت، چون سوی بالا بود                     در تزاید، مرجعت آنجا بود

    ور نگونساری، سرت سوی زمین                   آفلی حق لا یحب الآفلین

     خدایا خودت را به ما بشناسان. خدایا حسینت را به ما معرفی کن(چون سراغ دوست را باید از دوست گرفت)....    آمین.



    مشتاق المهدی ::: یکشنبه 86/11/7::: ساعت 10:52 عصر
    نظرات دیگران: نظر


    لیست کل یادداشت های این وبلاگ

    >> بازدیدهای وبلاگ <<
    بازدید امروز: 53
    بازدید دیروز: 5
    کل بازدید :401525

    >>اوقات شرعی <<

    >> درباره خودم <<
    توجه ! توجه ! توجه! - حسین جان  (این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست)
    مشتاق المهدی
    این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست

    >> پیوندهای روزانه <<

    >>فهرست موضوعی یادداشت ها<<

    >>آرشیو شده ها<<

    >>لوگوی وبلاگ من<<
    توجه ! توجه ! توجه! - حسین جان  (این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست)

    >>لینک دوستان<<

    >>لوگوی دوستان<<

    >>موسیقی وبلاگ<<

    >>اشتراک در خبرنامه<<
     

    >>طراح قالب<<